YAĞMURLA SERENAT

Gökten inen ince ipleri tutmayı denedim ellerimle;

Beceremem ki ipleri elimde tutmayı. Bir bir süzüldü,
Ellerimden ellerine kadar hayli üşüyen bedenime.

Gösteri erken son bulacaktı ki ipler bedenimi ördü

Ve ani bir ışık göründü. Son iplerde; ellerim nerede?

Beni ürküterek aydınlık zifiri evine geri döndü.

Odalarımda ki kandiller de karanlığıma bir bir söndü.

Ayrılığı sevmezdiniz hani; gök ile bulut niye küstü?

Bir umut iplerdi onlar da göçtü beceriklinin eline.

Akıllı tarafımdır bozmak üzerime serinen örgüyü.

Yaratıcılık bu ya, üşüyen bedenime bir de elbise;

Eskilerden yenisine doğru başka mezarlıklara ölü.

Teşekkürler ikinize, buz kestiği kış ayları bitse de.

Ayrıca çıkarmam elbiseyi sıcak anlımdan bir ter inse.