SOKAK LAMBASI

Gecenin sessizliğinde mas mavi göklerin derinliğinde, dalıyorum derin düşüncelere... Birden yüzüme sepya düşüyor. Ardından kulak tırmalayan bir cızırtı, bozuyor tüm dengeyi. Göğe bakan gözlerimi sokak lambasına çevirdim. Sarı ışığın altında beliren sinekler sanki bir balerin. Öyle ahenkli bir gösteri ki insan büyüleniyordu. Gözler asıl gerçeği... 

Bütün dikkatimi dağıtan sokak lambası, benle alay ediyor olmalıydı, ışık yanıp sönüyordu. Gözlerim devrildi birden yere,  meğer sokak lambasının derdi benle değildi. Sevgi kelebekleri sokak lambasının dibinde oturmuş, etrafa ışık saçıyordu. Sokak lambası buna kızmış gibiydi... Burada benden başka kimse parlamaz diyordu bir nevi. Fakat sevgi kelebekleri duymuyordu bu uyarıyı. Çünkü; kulaklarını tıkamış, gözlerini kısmış, ağızlarını kapamış ve gönüllerini açmışlardı. Sevgi kelebeklerinin ayıbını örtmek isteyen gök yüzü, önce yere bir kaç damla bıraktı ardında sert bir gürültü duyuldu.... Sonrasında ise yağmur... Sokak lambası bu duruma daha da sinirlenmiş olmalıydı ki daha hızlı ışıkları yanıp sönmeye başlamıştı. Gök yüzü sokak lambasına sus dercesine gürlediği sırada aniden bir kıvılcım görülür oldu. İlk başta gök yüzünün oyunu gibi görünüyordu fakat değildi. Sevgi kelebeklerinden gelmişti o kıvılcım. Sokak lambası artık yorgun düşmeye başlamıştı ki bir kıvılcım daha ve sonra bir kez daha... Bitmiyordu bu kıvılcımlar. Sokak lambası var gücüyle yanıp sönmeye devam ediyordu. Son kez bir kıvılcım daha görülür oldu. 

Paaat! Birden etraf zifiri karanlığa döndü. Sokak lambası susmuştu. Üstelik ne yağmur sesi kalmıştı ortada nede kıvılcımlar. Bir şeyler görmek ümidiyle gözlerimi ovuşturdum ancak göz gözü görmüyordu.  Birden kolumda bir şeyin gezdiğini hissettim. Gözlerimi koluma yoğunlaştıracağım sırada, gökyüzünün sert sesiyle irkildim. Ardından yeryüzüne hızla damlalar bırakmaya başladı.  Sonradan her şeyin farkına vardım, hepsi zihnimin bir oyunuydu...